De discussies over de snelheid waarmee de digitale gezondheidszorg de nieuwe norm moet worden blijven voorlopig nog even actualiteit. Met de ‘dreiging’ van 1 januari 2018 in het vizier wordt de fabel van de voluntarist en de Godot-prediker (*) met de dag actueler.
De voluntarist zit op een sneltrein die steeds meer vaart wint. Hij zit in de wagon van de verschillende eGezondheidsopportuniteiten, zoals administratieve vereenvoudiging, uitwisseling van medische gegevens, internationale standaarden en andere Recip-e's, EMD's, EPD's, mycarenet’s,…
Hij loopt gezwind naar de volgende wagon met de integrated care, multidisciplinariteit, telemonitoring, toegang van de patiënt tot zijn gegevens. De kwaliteit van de zorg gaat in deze wagon met sprongen vooruit. De patiënt komt centraal te staan.
De voluntarist voelt zich op zijn gemak in de wagon van de vele apps die de efficiëntie in de zorg verhogen. Hij voelt zich thuis, maar ook heel sterk belaagd, in de wagon van het teleconsult, de online apotheek, ja zelfs de online apotheek die dankzij Recip-e voorschriftplichtige medicijnen kan afleveren.
De big-data-wagon geeft een prachtig uitzicht op personalised care, snelle ontwikkeling van nieuwe geneesmiddelen en bestrijding van fraude en overconsumptie. De voluntarist merkt dat hoe meer hij de wagons afloopt hoe sneller de trein gaat rijden. De toekomst is vandaag.
De Godot-prediker weet zeer goed waar de trein van de voluntarist naar toe rijdt, maar dat is voor morgen. De Godot-prediker staat op het perron te wachten samen met het verleden en ziet de snelle trein voorbijrijden, roept nog even “wacht”, maar daar heeft die trein geen oren naar. De Godot-prediker, die verkiest om te wachten en te wachten, heeft ondertussen alle tijd om te roepen dat 2018 zo dicht bij is en dat we beter alle plannen voor 2018 ten vroegste in 2021 uitvoeren. Hoewel, is zelfs dat niet wat te snel? We moeten toch wachten op het verleden? En daar voldoende tijd voor uittrekken?
Maar ondertussen is Godot nog steeds niet in zicht, het verleden komt niet terug en het station, waarop de Godot-prediker staat, gaat steeds meer op een grijze oude industriële vergane glorie lijken.
Let op! De problemen die de Godot-prediker aanhaalt om de trein af te remmen moeten met de nodige aandacht bekeken worden. De echte problemen moeten met prioriteit opgelost worden, maar daarvoor op de rem gaan staan lijkt onverantwoord, want de hele wereld zit op de sneltrein. De sneltrein van de technologie haalt een razend tempo in alle sectoren, ook in de gezondheidszorg, wereldwijd en houdt geen rekening met de lokale Godot-prediker.
En ik? Zit ik in de trein of sta ik op het perron? Het antwoord op die vraag is allicht wel duidelijk. Laat ik het nog eens anders uitdrukken: ich bin ein voluntarist. Elke overeenkomst met bestaande personen in de fabel is overigens puur toevallig.
(*) Wachten op Godot is een absurd toneelstuk van de Ierse schrijver Samuel Beckett, waarin twee personages tevergeefs wachten op een zekere Godot, een persoon die nooit zal komen.